Ciężko o przykład prostszego i bardziej ujmującego dramatu niż najnowsza propozycja „sprawdzonej firmy”, jaką są bracia Luc i Jean-Pierre Dardenne – autorów tak udanych (i formalnie dosyć podobnych) obrazów takich, jak „Syn”, „Dziecko” czy „Chłopiec na rowerze”.
Atrakcyjna bohaterka „Dwóch dni, jednej nocy” (elektryzująca Marion Cotillard) przechodzi załamanie nerwowe, a właściwie próbuje z niego wyjść. Podejmuje żmudne wyzwanie pozornie z góry skazane na niepowodzenie: usiłuje bowiem przekonać kolegów i koleżanki z pracy, by zrezygnowali na jej rzecz z premii w wysokości tysiąca euro, by ona mogła zachować tak potrzebne stanowisko w firmie. Nie chce uchodzić za żebraczkę, lecz nie może też sobie pozwolić na uniesienie się dumą – musi działać, gdyż na utrzymaniu ma dwójkę dzieci, a mąż Manu (Fabrizio Rongione) nie zbija kokosów na pracy w gastronomii.
Warunki przyjęcia z powrotem do pracy koleżanki powtarzane są jak mantra przed kolejnymi znajomymi. By „nie było nudno” odwiedzani bohaterowie stanowią cały przekrój społeczeństwa. Sandra u jednych spotyka się z odmową, u drugich z większym współczuciem, co wszak nie zawsze pociąga za sobą czyny. Nie ma wszak na to reguły: odmówić potrafią zarówno naprawdę potrzebujący, jak i ci w lepszej sytuacji materialnej. Jednak „humanistyczni” reżyserzy zachowują względem każdego dystans i obiektywizm, a znerwicowanej, niestabilnej emocjonalnie bohaterce kibicujemy nawet po tym, jak sprawa wydaje się już przesądzona.
Film jakże aktualny – z dzisiejszymi problemami z pracą, jej utrzymaniem i jej zmianą, a także z rosnącym odsetkiem pracoholizmu – podany został w ascetycznej formie niezwykle bliskiej włoskiemu realizmowi. Częste zbliżenia (choć dominuje plan amerykański) kamery z ręki, najprostszy, linearny montaż oraz zupełny brak muzyki spoza diegezy pozwala wybrzmieć emocjom kruchej bohaterki. Do „pełni (nie)szczęścia” właściwie więcej nie trzeba.
FILM OBEJRZANY DZIĘKI UPRZEJMOŚCI KINA HELIOS GDAŃSK.
Autor: Filip Cwojdziński
